Φαγητό.

Φαγητό.

Φάε όλο το φαγητό σου .
Έλα μια μπουκιά έμεινε.
Έλα παιδάκι μου κάνε χαρούμενη την μανούλα που βρήκε ένα νόημα σε αυτή τη ζωή.
Φάε το φαγητό σου.
Δεν έχει σημασία αν πεινάς.
Πιες το νερό σου.
Ούτε αν δίψας με νοιάζει
Με νοιάζει μόνο να μπορώ να καλύπτω τις ανάγκες σου.
Να τις ικανοποιώ πριν γεννηθούν.
Και όχι τις συναισθηματικές τις άλλες…

Αυτές που με κάνουν να νιώθω πως έχω εξουσία και έλεγχο.
Θέλω να ελέγχω τις βασικές σου ανάγκες και την σκέψη σου και την ζωή σου ολόκληρη.
Ακόμα και αν εσύ μπορείς θέλω να το κάνω εγώ.
Φάε λίγο ακόμα να ησυχάσω.
Να είμαι ήρεμη, έλα παιδί μου φάε λίγο ακόμα.

Και θα φάει μανούλα…
Θα φάει την τελευταία του μπουκιά ή τον ψυχαναγκασμό σου.
Γιατί δεν μπορεί να γλιτώσει από την ψυχολογικό  εκβιασμό που του ασκείς.
“Φάε, να πάμε βόλτα.”
“Φάε, Να σου δώσω γλυκά”
“Φάω να χαρώ…”
Και έτσι μανούλα το φαγητό για το παιδάκι σου γίνεται το μέσο για ανταμοιβή ή για να κερδίσει την εύνοια σου.
Το φαγητό στην περίπτωσή του δικού σου παιδιού δεν ικανοποιεί την ανάγκη της πείνας όπως σε κάθε ζωντανό οργανισμό αλλά γεννά συναισθήματα ικανοποίησης, χαράς, θυμού ή θλίψης σε εσένα μανούλα.
Το φαγητό γίνεται μέσο να ικανοποιηθεί ή όχι, κάποιος άλλος, έξω από το ίδιο το παιδί, έξω από την ανάγκη του.
Μια φυσιολογική πρωτογενή και βασική ανάγκη που δεν του έχεις επιτρέψει μανούλα να την βιώσει και να νιώσει την πληρότητα που αισθάνεται κάθε ζωντανός οργανισμός ικανοποιώντας την.
Και όταν εμφανιστούν τα πρώτα υπερφαγικά επεισόδια στην ζωή του ή κάποια μορφή διατροφικής διαταραχής ποιος θα έχει τον έλεγχο μανούλα;
Πόσο εύκολα νομίζεις μπορεί να σταματήσει η συσχέτιση του φαγητού με το συναίσθημα;
Πάρε τα χέρια σου μανούλα, από ό,τι μπορεί το παιδί μόνο του να κάνει!

κείμενο: Άρια Μπαρκάτσα

σχέδιο: Ειρήνη Σαριδάκη