BOOK
Μία αδιόρατη κακοποίηση
Υπάρχει μια μορφή κακοποίησης αδιόρατη, μια μορφή κακοποίησης που δεν φαίνεται με γυμνό μάτι.
Τα παιδιά, θύματα αυτής της κακοποίησης δεν θυμίζουν παραμέληση ή βία αντίθετα έχουν την οσμή της «φροντίδας» της μητέρας τους.
Αυτή η κακοποίηση είναι ύπουλη και σαν σκουλήκι τρώει αργά τις ψυχές των παιδιών, μέχρι να τις εξαφανίσει εντελώς.
Αυτή η κακοποίηση δεν δικάζεται, δεν τιμωρείται, αντίθετα επαινείται διδάσκεται και το χειρότερο όλων γίνεται στο όνομα της αγάπης.
Αυτή η κακοποίηση δεν χρησιμοποίει τα χέρια της για να πονέσει αλλά τις λέξεις.
Τα βλέμματα.
Τον φόβο που δεν προκαλείται από κάποιο εξωτερικό ερέθισμα μα από τον ψυχισμό του ιδίου του παιδιού.
Τον φόβο για την εγκατάλειψη ή την απειλή της.
Αυτή η κακοποίηση θα έπρεπε να διώκεται ποινικά.
Αυτή η κακοποίηση είναι μια ισόβια φυλακή για τις ψυχές των ανθρώπων που καθίσταται ανίκανοι να δραπετεύσουν γιατί δεν το γνωρίζουν.
Γιατί δεν μπορούν να φανταστούν πως η αγάπη , πως το «καλό» τους που ήθελαν οι γονείς τους έχτιζε με τα χρόνια το δικό τους κελί.
Λοιπόν κακοποίηση δεν είναι μονάχα η άσκηση σωματικής ή σεξουαλικής βίας.
Κακοποίηση είναι και οι λέξεις:
Σώπα, Φύγε, Θα έπρεπε να ντρέπεσαι, Με έχεις απογοητεύσει, Είσαι ό,τι χειρότερο μου έχει συμβεί, Εσένα δεν θα σε θέλει κανείς, Φέρεσαι σαν χαζό, Είσαι άχρηστος, Δεν είσαι ικανός για τίποτα , Λυπάμαι για σένα , Κάνε αυτό που σου λέω εγώ, Δεν έχεις δικαίωμα να μιλάς, Φύγε από μπροστά μου.
Και τα παιδιά υπακούουν σε όλα και φεύγουν μόνα και εγκαταλελειμμένα στο υπέροχο δωμάτιο τους και έπειτα τριγυρνούν παγωμένα στα ζεστά σπίτια τους ψάχνοντας με κάθε τρόπο να ζεσταθούν από τα βλέμματα εκείνων που τα «αγαπούν».
Να διώξουν τον φόβο της εγκατάλειψης, της απόρριψης.
Έναν φόβο που από τα δίχτυα του δεν θα ξεμπλέξουν ποτέ.