Μην κλαις!

Μην κλαίς και μην θυμώνεις!

Μην φωνάζεις!

Ούτε να στεναχωριέσαι!

Χαρούμενο να είσαι παιδάκι μου!

Έλα, χαμόγελα!

Ξεχνά τα όλα!

Και μην κλαίς… Κυρίως μην κλαίς!

Το ξέρω μανούλα πως δεν μπορείς να διαχειριστείς το κλάμα του παιδιού σου, την γκρίνια του, ή την εσωτερική του αναστάτωση. Νιώθεις να σε πνίγουν τα δικά του δάκρυα και η δυνατή φωνή του να διαταράσσει την υποτιθέμενη ηρεμία σου. Ξέρω πως όλα θα ήταν πιο εύκολα αν δεν έκλαιγε, αν δεν θύμωνε, αν δεν φώναζε.

Μα θα ήταν ακόμα πιο εύκολα αν δεν άκουγες μέσα από το κλάμα του και το δικό σου κλάμα.

Αν κάποιος είχε σκουπίσει και τα δικά σου δάκρυα.

Αν κάποιος είχε ακούσει την δική σου δυνατή φωνή όταν ήσουν παιδί.

Αν κάποιος κατανοούσε τον δικό σου θυμό.

Ξέρουμε και οι δυο πως αυτό δεν έγινε και πιθανά να μην κατάφερε ακόμα κανείς να σου το κάνει.

Επίσης ξέρεις πως τα δάκρυα που δεν κατάφερες να βγάλεις δεν εξατμίστηκαν μα έμειναν μέσα σου κι έγιναν θάλασσες.

Γιατί μανούλα η θλίψη ο θυμός και η απογοήτευση δεν σταματούν με μια εντολή.

“Μην κλαις”. Το ξέρεις ..

Δεν περιορίζονται και ούτε μπορούν να αντικατασταθούν από  άλλες  εντολές,

“Να είσαι χαρούμενος/κι αυτό το ξέρεις.

Ξέρεις να το λες, το έχεις ακούσει ξέρεις κι ότι δεν γίνεται έτσι, με μια κουβέντα, μια προτροπή ή, ακόμα χειρότερα, μία απειλή.

Αυτά τα δύσκολα συναισθήματα μανούλα, αυτά που θες να αποφύγει το παιδάκι σου, αυτά που κι εσύ με παρόμοιες συμβουλές προσπάθησες να αποφύγεις και δεν βρήκες τρόπο να εκφράσεις, αυτά παραμένουν και τρέφονται από τη σιωπή και μεγαλώνουν.

Και κάποτε γίνονται μεγαλύτερα από το μπόι εκείνων που τα κουβαλούν και τον έλεγχο τον έχει πάντα ο πιο μεγάλος.

Και έτσι η θλίψη και ο θυμός διαφεντεύουν τις ζωές εκείνων που θα έπρεπε να είναι χαρούμενοι.

Μανούλα άκου κι αυτό και βάλτο καλά στο μυαλό σου, όλα τα συναισθήματα πρέπει να βιωθούν τη στιγμή που γεννιούνται.

Και όταν αυτό συμβεί, τα συναισθήματα αρχίζουν να μοιάζουν όλα φυσιολογικά και το παιδάκι σου μαθαίνει να τα αναγνωρίζει και να τα διαχειρίζεται.

Έτσι δεν θα το κυνηγούν οι ενοχές μεγαλώνοντας, κάθε φορά που θα νιώθει πόνο θλίψη απογοήτευση ή θυμό.

Δεν θα προσπαθεί να ξεφύγει από τον ίδιο του τον εαυτό αναζητώντας εφήμερα παυσίπονα και τρόπους διαφυγής από την πραγματικότητα.

Θα πονά, μα δεν θα χάνεται στη θλίψη.

Θα φοβάται μα δεν θα παραδίνεται στο φόβο γιατί η αποδοχή σου θα είναι πάντα η κρυφή του δύναμη στις δυσκολίες που θα φέρνει η ζωή.

Αγκάλιασε το κλάμα του να αγκαλιάσει το παιδί σου την ζωή ολόκληρη.