Ανδρέας Εμπειρίκος

Ανδρέας Εμπειρίκος

Το μεγαλύτερο και δυσκολότερο πρόβλημα που έχουν να λύσουν  οι άνθρωποι, όπου και να βρίσκονται. ό,τι κι αν πρεσβεύουν, ό,τι κι αν δοξάζουν δεν είναι ούτε το ηθικό, ούτε το θρησκευτικό, ούτε το κοινωνικό, ούτε το οικονομικό, αλλά το ερωτικό, το οποίον αν μείνει άλυτο, είναι αδύνατο να λυθούν όλα τα άλλα. Διά να λυθεί δε το πρωταρχικό, κολοσσιαίον αυτό πρόβλημα, θα χρειαστεί μία πλήρης και εκ βάθρων αναθεώρησις των καθιερωμένων επισήμως ή ανεπισήμως θρησκευτικό-ηθικών δοξασιών και συνηθειών καθώς και μια ριζική και βαθύτατη μεταρρύθμιση, όχι μόνο των νόμων και των θεσμών που αφορούν τον έρωτα, μα και μία βαθύτατη και ριζική μεταρρύθμιση του τρόπου και της αντιλήψεως της αγωγής των παιδιών, καθώς και όλων των ιδεών που διέπουν τους σπορείς των αγοριών και κοριτσιών και τους διδασκάλους των, που τόσο τραγελαφικά προσπαθούν να δημιουργήσουν πολιτισμούς και ανθρώπους ενάντια στην αναντιρρήτως απόλυτη και επιτακτική ψυχοβιολογική ανάγκη του ανθρώπου, τη λιβιδική ανάγκη, τουτέστιν την φυλετική μας πείνα και δίψα.

Διά να λυθεί λοιπόν το τεράστιο αυτό πρόβλημα, θα χρειαστεί πρώτα απ’ όλα να αλλάξουν από τα θεμέλια, όχι μόνο η αγωγή και οι ιδέες των παιδιών μα και η αγωγή και οι ιδέες των γονέων και των παιδαγωγών. Βασική και απαραίτητη προϋπόθεση για μία τέτοια ουσιαστικά ανθρώπινη και υγιεινή αγωγή αγοριών και κοριτσιών, από  την οποία θα εξαρτηθούν όλα τα άλλα, θα είναι η παραδοχή εκ μέρους των «ενηλικιωμένων» ότι θα χρειασθεί όχι μόνον να επιτρέπονται αλλά και να καλλιεργούνται, κατά τρόπο συνειδητό και κυρίαρχο, οι ερωτικές σχέσεις μεταξύ των δύο φύλων από τις πρώτες ακαθόριστες ψαύσεις, και βαθμιδόν ολοένα πιο συγκεκριμένες θωπείες, συμπεριλαμβανομένου και του συντροφικού και του μονήρους αυνανισμού, έως την πληρέστερα μορφή του έρωτα, την συνουσία, αρχίζοντας από μικρή ηλικία. Αλλιώς θα υπάρχει πάντοτε πολλή και φοβερή ψυχολογική και οργανική μιζέρια και φυσικά θα ανθεί πάντοτε στη θέση της βιολογικής λειτουργίας κάποιος χριστιανισμός ή κονφουκιανισμός , κάποιος μαρξισμός ή καντισμός. Κάποιο imperatif categorique και κάποιο υπερεγώ. Με όλες τις μειώσεις, τις υφέσεις και τους ξεφτιλισμούς του ανθρωπίνου εγώ, του ανθρώπινου δυναμικού και της ανθρώπινης ενεργιτικότητας, με όλους τους τρομερούς κινδύνους και τις ανυπολόγιστες καταστροφές που τέτοιες μειώσεις και υφέσεις συνεπάγονται,

Αλλιώς το θαυμάσιο ρήμα «γαμώ» και οι ωραίες λέξεις «ψωλή», «μουνί», «γλουτός» και «σπέρμα», θα χρησιμοποιούνται όχι για να μεταδώσουν την εξαίσια έννοια των πραγμάτων που σημαίνουν, μα θα χρησιμοποιούνται αυτές οι ωραίες  λέξεις σαν λόγια της ντροπής, λόγια κακά, άσεμνα, βρομερά και τελικώς σαν λόγια υβριστικά και βλάσφημα προς μεγίστην ζημίαν της εκφραστικότητας του ανθρώπου, και όχι μόνο της εκφραστικότητος αλλά και της δυνατότητας συνειδητοποιήσεως και χρησιμοποιήσεως του συναισθηματικού του πλούτου. Αλλιώς θα έχουμε ολοένα λιγότερα αρσενικά αγόρια και θηλυκά κορίτσια, ολοένα λιγότερους Σικελιανούς και περισσότερους Καρυωτάκιδες, ολοένα λιγότερους επιβήτορες και περισσότερους ευνούχους, ολοένα λιγότερους ελεύθερους και θετικούς ψυχισμούς και περισσότερους αρνητικούς και διαλυτικούς , ολοένα περισσότερους κριτικούς και λιγότερους ποιητάς, ολοένα πιο μεγάλη και πιο καταστροφική διαφοροποίηση σώματος και ψυχής, ολοένα και περισσότερους ναρκισσευομένους ανθρώπους, πατρίδες, κοινωνίες και έθνη, ολοένα περισσότερους αλγολαγνικούς πονοκαπήλους, ολένα περισσότερες ανθρωποκτονίες και αυτοκτονίες.

Αντιθέτως, όταν λυθεί το πρόβλημα του έρωτος, θα λυθούν κατά στάδια και φυσιολογικά, όλα τα άλλα, δηλαδή το ηθικό, το θρησκευτικό, το κοινωνικό και το οικονομικό. Ενώ αν προσπαθήσουμε να λύσουμε με τυφλή ισχυρογνωμοσύνη πρώτα τα άλλα προβλήματα πιστεύοντας ότι το ερωτικό θα λυθεί κατόπιν αυτομάτως, ή δια του γίγνεσθαι της επιλύσεως των άλλων, είναι σν να πιστεύουμε πως ένα άρμα με άδειο ζυγό και άδεια χάμουρα, μπορεί να σύρει το όπισθεν ιστάμενο δέσμιο άλογό του. Εδώ κρούω μία καμπάνα κινδύνου για όλους, για τ’ άτομα και τις ολότητες : είναι πολύ επικίνδυνο πράγμα να περιμένουμε να σύρει ένα άρμα τ’ άλογό του. Είναι πολύ επικίνδυνο για όλους μας και ιδίως για όσους από μας έχουμε ζωηρό και ατίθασο άλογο μέσα μέσα μας.  Ας βάλουμε λοιπόν εμπρός και πρώτα από όλα τ’ άλογο, ας γεμίσουμε έπειτα τα άδεια χάμουρα και τον ζυγό με το σφριγηλό κορμί του ζώου, πρωτού το άλογο παύσει να είναι ζωηρό και βαρβάτο, αν θέλουμε να κινηθεί κάποτε, λυσιτελώς, ο ίππος μας και το άρμα μας. Ας μην αφήσουμε λοιπόν το ζήτημα του έρωτος στο ράφι, ούτε στα χέρια των ηθικολόγων ούτε στα χέρια των αιθητικών, ούτε στα χέρια των ευνούχων,  αλλά να το αρπάξουμε ως άτομα και ως ολότητες σφικτά στα χέρια μας, και ας δημιουργήσουμε εμπράκτως και υπεύθυνα μεσ’ τη ζωή μας και όχι μόνο στα βιβλία την νέαν τάξη, το νέο δίκαιο, τον νέο ρυθμό του έρωτος, την νέα ερωτική οντότητα- δηλαδή την απαραίτητη και βασική προϋπόθεση για κάθε ουσιαστική ολοκλήρωση μέσα και όχι έξω από την φύση των πραγμάτων. Ας αποδείξουμε στους χαύνους οικονομολόγους, στους ομφαλοσκόπους ιδεαλιστές και στους αρνητικούς επαναστάτες, μα προπάντων στα αγόρια και στα κορίτσια των σημερινών γενεών και των επερχόμενων, ότι φως  χωρίς φλόγα δεν υπάρχει, οτί στάχυα δίχως σπόρο δεν φυτρώνουν, ούτε σπέρμα και γάλα δίχως πέος και μαστούς δεν αναβλύζουν, ότι το πέος χωρίς το αιδοίο και το αιδοίο χωρίς το πέος  μόνο για αφοδεύσεις χρησιμεύουν και ότι χωρίς την πλήρη και ελευθέρα άσκηση του έρωτα ζωή πλήρης και πλήρεις άνθρωποι δεν υπάρχουν μα υπάρχουν μόνο μιασματικοί στείροι και χαμοσερνάμενοι και θλιβερά γελοίοι καλλικαντζάροι που αναμσούν και μηρυκάζουν  το σκώρ του βιομηχανοποιημένου πεπτικού σωλήνος των, μέσα σε φρικαλέες φυλακές που απ’ έξω γράφουν Κοινωνικόν Ίδρυμα ή Ευτιχία.

Ανδρέας Εμπειρίκος 1943.