-Δεν μπορείς να περπατήσεις με τα βατραχοπέδιλα θα πέσεις! Βγάλε τα τώρα!

-Δεν μπορείς να περπατήσεις με τα βατραχοπέδιλα θα πέσεις! Βγάλε τα τώρα!

-Δεν μπορείς να περπατήσεις με τα βατραχοπέδιλα θα πέσεις!Βγάλε τα τώρα!
– Όχι δεν θέλω !
-Τα βατραχοπέδιλα είναι μόνο για να κολυμπάμε. Βγάλε τα!

Ο μικρούλης ετών 4 περίπου αρνείται πεισματικά.
Η μανούλα οργισμένη τραβάει τα βατραχοπέδιλα  με δύναμη από τα πόδια του μικρού και συνεχίζει.
-Σου είπα είναι μόνο για να κολυμπάμε τι δεν καταλαβαίνεις;;
Ο μικρούλης έχει πέσει στην άμμο κλαίει και χτυπιέται και η μανούλα λέει τις τελευταίες τις λέξεις.
-Πάμε τώρα να φύγουμε.. εγώ φταίω που σε έφερα στη θάλασσα!

Ναι μανούλα φταις.
Φταις που δεν επιτρέπεις σε αυτό το πλάσμα να κάνει αυτό που η φύση του και η ανάπτυξη του του επιβάλουν.
Να εξερεύνησει, να μάθει, να καταλάβει.
Μόνος του.
Χωρίς εσένα.
Μόνος του.
Η ηλικία του απαιτεί να πειραματιστεί και η ηλικία  του είναι προσφορά έδαφος για να καρπωθεί η ενοχή. ο φόβος και ο δισταγμός σε κάθε νέο του βήμα σαν ενήλικας.

Εντάξει λοιπόν μανούλα πάμε.

Κατάλαβα. Είναι λάθος μου να θέλω να μάθω, ένα λάθος που μου στερεί την αποδοχή σου, που γέννα την οργή σου, ένα λάθος που θα φροντίσουμε και οι δύο να μην ξανασυμβεί.

Εσύ θα με σταματάς, εγώ θα αρνούμαι μα στο τέλος θα μαθαίνω πως δεν μπορώ να θέλω και γεμάτος ενοχές για τα δικά σου συναισθήματα θα καταπνίγω τις πραγματικές ανάγκες όπως και εσύ.

Όπως κάνεις και εσύ.

————————————————————————————————