«Είναι στην εφηβεία και καταλαβαίνετε…»

«Είναι στην εφηβεία και καταλαβαίνετε…»

«Είναι στην εφηβεία και καταλαβαίνετε…» Ακούω συχνά στο τηλέφωνο γονείς να επικαλούνται μια επιβεβαιωμένη μέσα τους αναλήθεια.

Mια διαστρεβλωμένη πραγματικότητα που δυσχεράνει την πιο σοβαρή και ευαίσθητη περίοδο της ζωής ενός ανθρώπου.

 Την πορεία προς την ενηλικίωση.

Μια λάθος αντίληψη για την κουλτούρα των έφηβων που κλείνει την οδό σε κάθε προσπάθεια σύνδεσης μαζί τους.

Μια παθητική ή άλλοτε επιθετική θέαση αυτού του κόσμου.

«Είναι στην εφηβεία και καταλαβαίνεται…»

Λοιπόν  όχι, εσείς πρέπει να καταλάβετε πως δεν ευθύνεται η εφηβεία για την ρήξη στην σχέση σας.

Δεν είναι αυτονόητη η συγκρουσιακή επικοινωνία με τον έφηβο.

Σύγκρουση για τον έφηβο σημαίνει  επιθυμία συνάντησης.

 Δεν φταίνε οι ορμόνες για τις πόρτες που χτυπούν με δύναμη πίσω τους.

 Ούτε για τις φωνές που οργισμένα ξεσπούν λέγοντας «Άσε με» «Φύγε»

Δεν φταίει η εφηβεία για την από χρόνια χαμένη επικοινωνία.

Η εφηβεία απλά ξεσκεπάζει, αποκαλύπτει ότι αρνείσαι να κοιτάξεις κατάματα.

Κάνει φασαρία μέχρι να γίνει σιωπή.

Την σιωπή να φοβάσαι.

Και όταν φοβηθείς στάσου με εντιμότατα. Ξεσκέπασε και εσύ αλήθειες φανερώσου γίνε διάφανος.

Αναγνώρισε λάθη που έκανες.

Δημιούργησε χώρο και χρόνο.

Πρέπει ο έφηβος να χωρέσει σε κοινή εμπειρία ξανά.

Μα στάσου αυθεντικός απέναντι του.

Ο έφηβος δεν αποδέχεται τίποτα λιγότερο από αυτό.

Έχει ακόμα το βλέμμα του παιδιού που από αυτό δεν γλιτώνει κανείς.