Πως πονούν οι άνθρωποι μέσα στα κατασκευασμένα προσωπεία τους!

Υποκρίνονται ακόμα και στον ίδιο τους τον εαυτό χωρίς να το καταλαβαίνουν μόνο και μόνο για να ταιριάξουν με την εικόνα εκείνη που τους έφτιαξαν ή που ίδιοι δημιούργησαν για να προστατευτούν για να μοιάσουν ή να ξεχωρίσουν.

Θεέ μου δεν φαντάζεσαι ποσό αφόρητο είναι.

Φαντάσου να φόρας μικρότερο νούμερο παπούτσια και να σε πιέζουν, να πονούν τα πόδια σου και να πείθεις τον εαυτό σου πως δεν πονάς ή να φαντάζεσαι πως ο πόνος προέρχεται από τα άτιμα τα πόδια σου που πρήζονται χωρίς λόγο.

Και ξέρεις, μπορεί να φορέσεις τελικά και μια ζώνη που θα την σφίξεις πολύ και έτσι αποσπώντας την προσοχή σου από τα παπούτσια θα σκέπτεσαι πως έφταιγε η ζώνη που έσφιξες .

Και θα την ξεσφίξεις θα ανακουφιστείς και θα νομίζεις πως βρήκες την λύση.

Για λίγο.

Γιατί μόλις μείνεις μόνος θα νιώσεις ξανά να σε πονούν τα πόδια σου και πάλι θα αναζητήσεις κάτι νέο να προσθέσεις για να φορέσεις, να αφαιρέσεις ξανά για να ανακουφιστείς ξανά.

Για λίγο.

Αλλά ποιος βγάζει τα παπούτσια του;

Ποιος τολμά να περπατά ξυπόλυτος ;

Κινδυνεύει να τον περάσουν για απόκοσμο, για παρακατιανό, για τρελό.

Βέβαια σκέφτομαι πως υπάρχει κάποια επιείκεια στους καλλιτέχνες.

Αυτούς τους δικαιολογεί ο κόσμος.

Αλλά εκείνοι που δεν βρήκαν μια έξοδο ένα καταφύγιο στην τέχνη εκείνοι αν τολμήσουν να βγάλουν τα παπούτσια τους θα αρρωστήσει η ψυχή τους.

Αν δεν τα βγάλουν θα αρρωστήσει το σώμα τους.