Προσοχή στο κενό μεταξύ αποφυγής τραυμάτων και στην δημιουργία νέων

Προσοχή στο κενό μεταξύ αποφυγής τραυμάτων και στην δημιουργία νέων

Στην προσπάθεια μας να αποφύγουμε συμπεριφορές που βιωματικά ή εγκυκλοπαιδικά μάθαμε πως μπορούν να επηρεάσουν τον συναισθηματικό κόσμο των παιδιών μας να τα τραυματίσουν και  να   τρέχουν και αυτά στις ψυχοθεραπείες μεταπηδήσαμε στο άλλο άκρο.

Η αγωνία μήπως τραυματιστούν ψυχικά μας οδηγεί στην σταδιακή εξάλειψη   της αυθεντικότητας μας.

Μιας αυθεντικότητας χαμένης στα εγχειρίδια και τα σεμινάρια του καλού γονέα.

Η ικανοποίηση των αναγκών του γονέα φαντάζει αμάρτημα.

Αυτό όμως δεν είναι νέο.

Αυτό είναι βαθειά συνδεδεμένο με τον ρόλο του γονέα.

Αυτό που σήμερα δημιουργεί το κενό που μέσα πέφτουμε είναι η ψευδαίσθηση πως αν ακολουθήσουμε την μία ή την άλλη μέθοδο θα σώσουμε τα παιδιά μας από τον ψυχικό πόνο που εμείς βιώσαμε.

Άκου, θα βιώσουν και εκείνα μοιραία τον δικό τους.

Προστατεύεις μέχρι εκεί που ξέρεις πως υπάρχει κίνδυνος.

Μέχρι εκεί που υποψιάζεσαι πως κάτι κακό θα συμβεί.

Μέχρι εκεί που φτάνει η  επίγνωση για τα δικά σου τραύματα.

Σε κάθε περίπτωση δημιουργείς νέα.

Και αυτό μανούλα είναι εντάξει.

Όταν θα βγεις από το παραλήρημα μεγαλείου, όταν εμπεδώσεις πως το τέλειο είναι ανέφικτο,θα διαπιστώσεις πως είσαι άνθρωπος.

Ξεχασμένος μαζί με την αυθεντικότατα του.

Άνθρωπος θα πει ανεπαρκής, ευάλωτος ,αδύναμος ,τραυματισμένος.

Σε κάποια πελάτισσά του, μητέρα, όταν τον ρώτησε:” Μήπως γιατρέ μου δεν ήταν σωστό αυτό που είπα στον γιό μου…;”, Ο Sigmund Freud της είπε:” Μην ανησυχείτε! Ό,τι και να πείτε, ό,τι και να κάνετε, είναι λάθος”.