Ταμπέλες και χαρακτηρισμοί.

Ταμπέλες και χαρακτηρισμοί.

Οι ταμπέλες, οι χαρακτηρισμοί και τα επίθετα μπορεί να λειτουργήσουν ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία.
Πληγώνουν, δημιουργούν στερεότυπα και είναι άδικοι αφού αποτελούν τις δικές σου προσωπικές ερμηνείες για την συμπεριφορά του παιδιού σου.
Όχι μανούλα, δεν είναι συμπεριφορά η ανευθυνότητα, ούτε η τεμπελιά και η αγένεια. Αυτή είναι η δική σου εκτίμηση-γνώμη για αυτό που κάνει ή δεν κάνει το παιδί σου. Είναι η γνώμη που διαμόρφωσες μέσα από τα δικά σου βιώματα και έτσι ορίζεις και κρίνεις συμπεριφορές, δικάζεις και πληγώνεις.

Κι έχεις ιδέα μανούλα τι επίδραση έχει η γνώμη σου στην διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού που μεγαλώνει μαζί σου;
Έχεις σκεφτεί πως μπορεί να το επηρεάζει;
Έχεις αναλογιστεί τη βαρύτητα που έχουν τα λόγια σου στον ψυχισμό του;
Φαντάζομαι πως όχι, γιατί αν γνώριζες θα είχες σταματήσει αυτήν την έμμεση και άκρως κακοποιητική συμπεριφορά.
Θα προσπαθούσες να προστατέψεις τα παιδιά σου από τα σημάδια που αφήνουν οι λέξεις.
Γιατί οι λέξεις περιέχουν χημικές ουσίες και προκαλούν βίαιες αλλοιώσεις.
Οι λέξεις.
Και εσύ χωρίς ενδοιασμούς χωρίς καμία επίγνωση για την επίδρασή τους στην ψυχοσυναισθηματική ανάπτυξη του παιδιού σκορπάς αδιόρατα τον πόνο στην ψυχή τους.
Άκου με, ένα παιδί δημιουργεί την εικόνα για τον εαυτό του μέσα από τα λόγια σου.
Αρχίζει να υπάρχει και να αναγνωρίζεται μέσα από τις λέξεις σου.

Εκείνες δημιουργούν τις πρώτες εικόνες που θα έχει γι’ αυτό που είναι.
Και έτσι η ιστορία ξεκινάει από πολύ νωρίς.
Από τις πρώτες μέρες τις ζωής του.
Τότε που το κλάμα στην προσπάθεια του να επικοινωνήσει τις ανάγκες του, για σένα γινόταν ανυπόφορο και το παιδί σου κλαψιάρικο και ενοχλητικό.
Τότε που τα λόγια σου τα συνόδευε πάντα η αγανάκτηση και η απελπισία.

Τότε που επιβίωσή του εξαρτιόταν από την δική σου φροντίδα και εκείνο ανήμπορο και απελπισμένο έκλαιγε γοερά ενώ εσύ αδυνατούσες να ερμηνεύσεις τις ανάγκες του και θυμωμένη του μάθαινες πως η αγάπη πληγώνει.
Και στην συνέχεια όταν το παιδί μεγάλωνε και οι ανάγκες του συγκρούονταν ξανά με τις δικές σου και η σκέψη του διέφερε από την δική σου, γινόταν ανυπάκουο και κακομαθημένο.
Κλαψιάρικο και απείθαρχο.
Και αυτές ήταν οι πρώτες ενδείξεις που είχε αρχίζοντας να διαμορφώνει εαυτό.
Και ποιος να αμφισβητήσει τα λόγια σου μανούλα;
Ποιος να τα παραβλέψει;

Πώς θα καταφέρει μανούλα να αποδεσμευτεί από τις ταμπέλες και τους επικριτικούς χαρακτηρισμούς που διαμόρφωσαν τελικά αυτό που είναι;

Πως να προστατευτεί από την «αγάπη σου»;
Πώς να πιστέψει πως εσύ, ο πιο σημαντικός άνθρωπος για εκείνο, εσύ που του έδωσες ζωή μπορείς και να την καταστρέψεις;

Είσαι δημιουργός μανούλα, η ανατροφή είναι τέχνη και ένα από τα βασικά γνωρίσματα του καλλιτέχνη είναι η γνώση της τέχνης που ασκεί.

Μάθε λοιπόν πως τα λόγια σου γίνονται η εσωτερική φωνή του παιδιού σου.

Θα σε ακούει ακόμα και όταν η φωνή σου δεν θα φτάνει στα αυτιά του.

Θα επαναλαμβάνει στον εαυτό του όσα εσύ του είπες.

Μίλησέ του με τα πιο όμορφα λόγια σαν να είναι το πιο ευγενικό πλάσμα στον κόσμο γιατί αυτό θα πιστέψει και αυτό θα γίνει!

Σχέδιο Μαριλένα Μπαρκάτσα