Βιρτζίνια Γουλφ

Βιρτζίνια Γουλφ

Πόσο βαρέθηκα τις ιστορίες, πόσο βαρέθηκα τις φράσεις πού κατεβαίνουν όμορφα-όμορφα και πατάνε γερά χάμω! Κι ακόμη, πόσο δυσπιστώ, σ’ αυτά τα κομψά πρότυπα ζωής που σχεδιάζονται πάνω στις σελίδες ενός μπλοκ. Θα ‘θελα μια γλώσσα ελλειπτική, σαν τη γλώσσα των εραστών, λέξεις κομμένες στη μέση, λόγια άναρθρα, σαν το σούρσιμο των ποδιών στο πεζοδρόμιο. Θέλω να βρώ ένα σχέδιο που να ανταποκρίνεται περισσότερο στις στιγμές του θριάμβου και της ταπείνωσης που έρχονται, συχνά, αναντίρρητα, στη ζωή μας. Ξαπλωμένος σ’ ένα χαντάκι, μια βροχερή μέρα, βλέπω τεράστια σύννεφα να τρέχουν στον ουρανό, σύννεφα ξασμένα, τούφες από σύννεφα. Κι αυτό που με γοητεύει είναι η σύγχυση, το ύψος, η αδιαφορία, η μανία.”